ASNN – “Të gabosh është njerëzore, të falësh është hyjnore…” Në fakt, kjo thënie e lashtë latine të vjen në mendje teksa dëgjon specialistë dhe gjithologë të futbollit, e sidomos të gjykimit, të vazhdojnë edhe ditë më vonë, të kryqëzojnë një gjyqtar të ri për një karton të kuq, sipas tyre, të padhënë në dëm të kapitenit të Skënderbeut, Marko Radas, në atë barazim 1-1 midis korçarëve dhe Tiranës në fundjavë. Natyrisht, ishte një ndeshje me ndjeshmëri të lartë dhe tek ajo ishte përqendruar edhe vëmendja e gjithë javës së 5-të të Kategorisë Superiore.
Natyrisht, presioni ishte i madh dhe në nxehtësinë e momentet merren edhe vendime që jo gjithmonë bazohen mbi logjikën e ftohtë. Sa i përket rastit të parë të Lulajt, vendimi për karton të verdhë ishte i saktë, sepse ai NUK ishte lojtari i fundit dhe në të dy krahët e tij ishin dy shokë të skuadrës. Ndërsa sa i përket rastit të Radasit, situata ishte pak a shumë e njëjtë, por ai ishte lojtari i fundit dhe, sado aksidentale mund të interpretohet, prekja e topit me dorë ishte e dukshme dhe dora ishte në një veprim dukshëm të panatyrshëm.
Sa i përket pjesës tjetër, e vërteta e hidhur është se gjyqtari kryesor, Orlando Kuka, fatkeqësisht u la në baltë nga dy gjyqtarët anësorë në më shumë se një rast. Këto janë faktet, lehtësisht të verifikueshme nëpërmjet video-provës. Këtu mbaron realiteti dhe pastaj fillojnë e marrin krahë fantazitë dhe hipotezat për të cilat njeriu, sidomos ai shqiptar, ka dhënë prova se i ka me bollëk dhe një fantazi të shfrenuar. Natyrisht, në një këndvështrim të zakonshëm, dalja e Radasit me karton të kuq mund t’ia kishte lehtësuar punën Tiranës, e cila për më tepër udhëhiqte me një gol të vetëm.
Natyrisht, bardheblutë, duke përfituar edhe nga epërsia numerike në fushë mund ta kishin dyfishuar apo, më tepër akoma, thelluar epërsinë e golave. Ashtu sikundër, natyrisht mund të kishte ndodhur që mbetja me 10 lojtarë mund ta kishte mbledhur Skënderbeun si skuadër, ta kishte disiplinuar atë në fazën mbrojtëse, duke e bërë që, sikundër ndodh rëndom, të mbështetej tek goditja e kundërshtarit, të hedhur në sulm në kërkim të golit të dytë, me anë të kundërsulmit, ose nëpërmjet goditjeve të lira apo goditjeve të këndit.
Natyrisht, të gjitha këto mund të kishin ndodhur, por ne kurrë nuk mund ta dimë, sepse ndeshja u mbyll në barazim 1-1, me një gol të korçarëve në 3 minutat e fundit. Por kjo nuk na pengon të fantazojmë me profesionalizëm, për atë se çfarë mund të kishte ndodhur përkundër asaj që realisht ndodhi. Jo, përkundër gjithçkaje, në një vend ku gjyqtarët bëjnë gabime njerëzore dhe “gabime njerëzore”, apo edhe “gabime me urdhër nga lart”, apo “me urdhër anash”, në emër të “të bërit më katolik se Papa”, e kemi më të lehtë të kryqëzojmë një gjyqtar të ri.
Një gjyqtar që mbart një mbiemër emblematik për gjykimin e futbollit shqiptar, që shumë mirë mund të kishte zgjedhur si shumë bashkatdhetarë të tij të kishte qëndruar në Itali për një jetë mjaft më të mirë, por që zgjodhi traditën e familjes dhe pasionin e tij për gjykimin dhe erdhi ta provojë fatin në Shqipëri, duke kaluar nëpër të gjitha filtrat e nevojshme, pra, duke e bërë edhe “ushtrinë”, derisa mbërriti këtë sezon në nivelin më të lartë, në Kategorinë Superiore. Dhe papritur ai e gjen veten nën një breshëri sulmesh për një vendim të diskutueshëm, në një ndeshje që padyshim nuk u vendos prej tij.
E për më tepër, në një ndeshje të javës së 5-të, kur ka edhe plot 31 javë të tjera për të përcaktuar fatin e titullit “kampion”, e skuadrave që shkojnë në Kupat e Evropës, apo edhe atyre që bien nga Kategoria. Natyrisht, një gabim që bëhet për të ndrequr një gabim të mëparshëm nuk bëjnë domosdoshmërisht një të mirë, por mbeten dy gabime. Por, të kryqëzosh një gjyqtar të ri dhe ta akuzosh atë në 10-ditëshin e fundit të shtatorit të këtij viti se ka ndikuar në fatin e një gare që mbyllet në 10-ditëshin e fundit të majit të vitit të ardhshëm, kjo padyshim është qesharake.
