ASNN – Kampionati Botëror i Peshëngritjes që zhvillohet në Turkmenistan po shkon drejt fundit. Në këtë veprimtari mbylli konkurrimin e saj të martën edhe skuadra përfaqësuese e Shqipërisë, me Krenar Shorajn që garoi në peshën trupore deri në 89 kg e ku zuri vendin e katërt në baterinë B. Ai ngriti në stilin e shkëputjes 156 kg, në shtytje 197 kg dhe në dygarësh 353 kg. Shoraj as nuk iu afrua rezultateve të baterisë A. Në renditjen përfundimtare të kësaj peshe, ai zuri vendin e 13-të në dygarësh.
Në një farë mase ishte dështim, pasi nuk ndihmon sa duhet Shqipërinë në renditje ekipore për meshkuj. Në fakt, me përjashtim të Briken Caljes, që u rendit i 6-ti në botë, të katër shtangistët e tjerë dështuan. Arbër Çerçizi dhe Daniel Godelli nuk u klasifikuan fare në dygarësh, duke mos i dhënë asnjë pikë Shqipërisë, pasi nuk realizuan provat, ndërsa Erkand Qerimaj në vendin e 23-të në dygarësh në peshën deri në 81 kg ishte, gjithashtu, dështim.
Pavarësisht pretendimeve të sportistëve se morën pjesë në këto gara në formë jo të mirë sportive si pasojë e dëmtimeve që kishin kaluar më herët, asgjë nuk e justifikon faktin që Shqipëria me 5 sportistë elitarë të ketë 4 dështime e një vend të 6-të. Atëherë ku është “elitarja” në këtë mes? A nuk duhet të shtrohet për diskutim mundësia që paratë që jepen për “elitarët” të ndahen për të rinjtë në mënyrë që ata të promovohen dhe të ndihmohen të fitojnë përvojë në garat ndërkombëtare?
Sepse, ky brez që në opinionin sportdashës njihen si “Elitarë”, nuk po i japin më shtangës rezultatet e pritura. Prandaj lypset investim tek elementët e rinj dhe investim tek moshat e reja. Me këta “elitarë”, që për hir të së vërtetës është krenuar më parë, Shqipëria ka gjasa të mos shkojë në Olimpiadën e Tokios të vitit 2020, ose të shkojë me një apo maksimumi dy shtangistë, sepse peshëngritja kuqezi nuk ofron më garanci në rezultate.
