ASNN – 400 metrat, një prej garave më emocionuese të atletikës botërore, Franko Burraj ka rastin të na bëjë krenarë. Së shpejti nis në Stamboll Kampionati Ballkanik i Sallave të Mbyllura (Indor), ku merr pjesë edhe Shqipëria me një skuadër atletësh cilësorë, në krye të të cilëve qëndron kampionia e 3000 metrave Luiza Gega si dhe atleti i kërcimit së gjati, Izmir Smajlaj. Vëmendje kohët e fundit po marrin dhe dy atletët e garave të shpejtësisë në 400 dhe 800 metra, përkatësisht Franko Burraj dhe Eraldo Qerama, të cilët, javët e fundit kanë regjistruar suksese të rëndësishme dhe rekorde kombëtare, duke i dhënë shpresë atletikës shqiptare.
Por, para se të nisin garën e tyre, sidomos Burraj, për lexuesit po paraqesim një informacion të shkurtër rreth garës së 400 metrave, që konsiderohet nga më të vështirat, më emocionueset dhe më spektakolaret. Shkak nuk është vetëm shpejtësia që duhet të ketë sportisti, por edhe qëndrueshmëria, përgatitja psikologjike dhe njëherësh intuita e sportistit për të përballuar një garë ku rivalët janë të gjithë “bijtë e erës”. 400 metrat janë një prej ngjarjeve të zakonshme të pistave dhe fushave të atletikës. Kjo garë është aplikuar për herë të parë në Lojërat e para Olimpike Verore në Athinë më 1896, kurse për femra që nga Olimpiada e vitit 1964.
Në pistat që shtrihen brenda impianteve dhe fushave të futbollit, kjo garë është një xhiro e plotë. Në këtë garë vrapuesit kanë secili korsinë e vet dhe shkaktojnë faull nëse kapërcejnë në korsinë e dikujt tjetër. Pra që nga nisja e deri në fund duhet të ruajnë linjën e tyre. Ka një tregues të çuditshëm rreth gjatësisë së garës. Për shumë vite, para se gara të standardizohej në bazë të studimeve për gjatësinë, gara e 400 metrave ishte fiks 402.336 metër. Pikërisht kjo distancë quhej më parë “çerek milje”. Për rezultatin është vendimtare aftësia e atletit për të arritur shpejtësi maksimale gjatë gjithë garës, por kjo garë kërkon gërshetimin e shpejtësisë me qëndrueshmërinë.
Kjo garë kërkon një aftësi të veçantë të atletit për të përballuar nivelin e lartë të acidit laktik. Gjithë sekreti është të ruhet një shpejtësi e lartë nga fillimi e deri në fund të garës. Edhe pse konsiderohet si një garë anerobike, 400 metrat nuk e përjashtojnë, përkundrazi, shkallën e trajtimit aerobik. Megjithatë, edhe studiuesit e pranojnë se kjo çështje është një temë e gjerë dhe e hapur debati. Rekordi botëror i meshkujve aktualisht mbahet nga Uejd Van Najkërk i Afrikës së Jugut, me një kohë prej 43 sekonda e 3 të qindtash, regjistruar në Lojërat Olimpike të Rio De Zhaneiros. I njëjti sportist mban pra dhe rekordin olimpik me të njëjtin rezultat.
Për sportistët paraolimpikë, rekordin e mban Oskar Pistorius, po i Afrikës së Jugut, që ka regjistruar kohën 45.07 sekonda. Akoma më enigmatik është rekordi i 400 metrave për femrat, që është vendosur 33 vjet më parë nga gjermania Marita Koh, me rezultatin 47.60 sekonda, regjistruar në vitin 1985. Ndodh shpesh që kampionët botërorë në 400 metra të jenë fitues edhe në 200 metra, por më së shumti në 800 metra, por edhe në stafetën 4 x 400 metra. Një sportist që ka fituar në të njëjtin veprimtari dy medalje ari (pra përvec 400 metrave edhe një medalje ari tjetër në 200, ose 800 metra), është përsëritur 14 herë tek meshkujt dhe 4 herë tek femrat.
Shqipëria edhe pse nuk ka shumë sportistë cilësorë në sasi, vijon të ketë element të mirë në garat e ndryshme atletike dhe së fundmi, në garën e 400 metrave po spikat Franko Burraj, i cili ka thyer edhe rekordin kombëtar dhe konsiderohet si shpresa kuqezi për garat ndërkombëtare. Në një vend ku kryeqyteti nuk ka një pistë atletike, prania e sportistëve të tillë cilësorë duket një mrekulli.
