ASNN – Edhe pse pretendimet janë për një kampionat cilësor e në rritje të vazhdueshme, situata në terren nuk është aspak premtuese. Natyrisht, ka klube që bëjnë investime dhe duan të arrijnë në nivel të lartë, por kampionati shqiptar i futbollit nuk ka bukuri dhe kjo bukuri mungon sepse ndeshjet ndiqen nga pak tifozë. Me përjashtim të dueleve “derbi” apo ndeshjeve ndërmjet kryesuesve, takimet e tjera, si në Kategorinë Superiore, ashtu dhe në Kategorinë e Parë, lënë për të dëshiruar dhe njëherësh nuk ndiqen nga tifozët.
Nga përllogaritjet e javës së 11-të në Superiore nuk pati më shumë se 1 mijë tifozë në të 5 stadiumet ku u luajtën ndeshjet, një shifër që duhet ta kishte një ndeshje e vetme në Kategorinë e Dytë e jo më në Superiore. Braktisja e stadiumeve nga tifozët është padyshim trishtimi më i madh i futbollit tonë në këtë periudhë të zgjatur tranzicioni. Kuptohet, ka shumë shkaqe për këtë gjendje, duke nisur nga cilësia e futbollit, strategjitë e klubeve, puna e dobët me ekipet e moshave apo numri gjithnjë e më i madh i lojtarëve të huaj.
Por edhe paqëndrueshmëria e ekipeve në lojë e rezultate, reklamim i dobët dhe ajo që është më e rënda, pasiguria në sytë dhe zemrën e tifozëve se ka ndeshje të ndershme.
Pra, kampionati shqiptar është i paragjykuar, sepse këtë “status”, atë të pandershmërisë, ia ka krijuar vetvetes. Presidentët e klubeve sillen në shumicën e herës si “cuba”, për të mos thënë se ka plot prej tyre që kanë një të shkuar të errët e me probleme me ligjin. Atje ku bashkohet errësira dhe pasiguria me futbollin, natyrisht që ikin tifozët.
Atje ku cilësia lë për të dëshiruar shpie në boshatisjen e stadiumeve, atje ku skuadra luan për presidentin dhe jo për tifozin e boshatis stadiumin, atje ku vendimet disiplinore të federatës kanë standarde dyfishe e trefishe shpien në braktisjen e futbollit, atje ku skuadrat shihen “ca të nënës e ca të njerkës”, nuk ka të ardhme futbolli. Këto gjëra janë thënë e stërthënë, por Shqipëria, futbolli i saj, ende nuk e ka zgjedhur rrugën e duhur për zhvillimin afatgjatë e cilësor. Ka ende veprime dhe vendime që nuk e lënë futbollin shqiptar të marrë frymë.
Për sa kohë puna nuk organizohet me seriozitet nga skuadrat zinxhirë, veprimtaritë e moshave etj, përzgjedhje kuadri teknik, kurse serioze të vazhdueshme etj, asnjëherë nuk duhet të presim skuadra cilësore në Superiore. Lojtarët e huaj? “Shtëpia nuk mbahet me miell hua”, thotë populli, prandaj duhet strategji kombëtare për zhvillimin e sportit në përgjithësi e futbollit në veçanti. E që të ndodhë kjo duhet vullnet, ligje të drejta e gjithëpërfshirëse, profesionalizëm e pasion, gjë që futbollit tonë i mungojnë në këtë periudhë.
Për sa kohë nuk ndërmerren hapa konkretë për ta zgjidhur situatën, me siguri që do të kalojmë shumë kohë duke ndjekur një “kampionat i heshtur”, një kampionat të heshtur që vetëm për tifozët nuk është.
