… vijon nga dje

Rreth një muaj më parë, në kuadrin e Kampionatit kombëtar të të rriturve dhe të rinjve në not në pishinën 25-metërshe, Federata Shqiptare e Notit ka nderuar me titullin “Mirënjohje” një nga figurat dhe kuadrot e saj më të ndritur. Është fjala për Emin Lishin, i cili sot është 70 vjeç, por ka mbi gjashtë dhjetëvjeçarë që merret me notin. Asnjëherë i mërzitur me ujin, edhe sepse ai vjen nga Shkodra, një qytet i rrethuar në të katër anët nga uji.

“Në moshën 10 vjeçare kam nisur të merrem me notin tek Vllaznia. Dhe në 1958 jam për herë të parë kampion me pionerët për ngjyrat e qytetit tim Vllaznia. Më pas kampion me të rritur dhe të rinj deri në vitin 1970, kohë në të cilën vendosa që të largohesha nga aktiviteti si sportist”, – ka nisur të rrëfehet Emin Lishi, i cili kujton me nostalgji bashkohësit e tij si Tef Shestani, Idriz Muço, Niko Pema, Dhori Doka, Kastriot Karamuço etj.

“Me Vllazninë kam thyer fillimisht 7 rekorde kombëtare, ndërsa isha kampion në 100 dhe 200 metra shpinë, – shpjegon Lishi. – Madje përgjatë periudhës 1958-1964 po për Vllazninë kam bërë edhe boks, edhe vaterpolo. Në total janë 38 rekorde kombëtare të thyera.” Por fundi i vitit 1964 do të shënonte dhe thirrjen ushtar dhe më pas anëtarësim tek klubi Partizani. Shans, apo mungesë fati. Veçse pjesa e gjatë e karrierës së tij me Partizani, si sportist fillimisht e më pas si trajner, ka shënuar nguljen përfundimtare në Tiranë.

“Edhe po të kishim dëshirë të largoheshim pasi kishim mbyllur ushtrinë nuk na linin, – kujton veterani i notit shqiptar. – Mos harroni që një gjeneral si Petrit Dume vendoste për gjithçka. Unë e quaj dhe fat, sepse Tirana me gjithçka që ka është Tiranë”. Dhe me të kuqtë, Lishi i notit arrin të tjera maja. Ndonëse 1968 shënon dhe thyerjen e parë. I thyejnë rekordin kombëtar, por në të njëjtën kohë nuk e lënë të jetë “kampion”. Por që një vit më pas gjithçka do të kthehet në favorin e Emin Lishit.

Vijon nesër…