ASNN – Lodra e preferuar e Klea Hamonikajt ka qenë gjithmonë topi i futbollit. Ajo ka 5 vite që është pjesë e klubit të Apolonisë së Fierit e megjithatë nuk e kujton mirë se si dhe kur i ka lindur dëshira për të ndjekur këtë rrugë.

Klea e di mirë se çfarë kërkon dhe në intervistën e saj për rubrikën “Talenti Shqiptar” në faqen zyrtare në Internet të Federatës Shqiptare të Futbollit, ajo ka rrëfyer se ka si synim kryesor të luajë jashtë Shqipërisë.

E talentuar dhe në të njëjtën kohë shumë punëtore, Klea është pjesë e ekipit kombëtar të Nën-19-vjeçareve në futboll për femra.

– Si lindi dëshira dhe pasioni për futboll?

– Unë jam vetëm 17 vjeçe dhe mund të them se kjo është një ndër të vetmet gjëra që nuk mbaj mend, pra se si dhe kur fillova të kuptoj se sa dëshirë kisha për të luajtur futboll. Ndonjëherë mendoj se futbolli ka lindur në mua, pasi që e vogël topi i futbollit ka qenë lodra ime e preferuar.

– Cili ishte njeriu i parë që të afroi me këtë sport dhe besoi te ti?

– Vëllai im ka qenë mbështetja më e madhe që kur kam qenë e vogël. Ndjej pafund mirënjohje për të, pasi kur unë luaja futboll, asnjë tjetër nuk e besonte se sa unë e doja këtë lojë. Pastaj, jo vetëm familjarët, por edhe shoqëria filluan ta kuptonin se sa e madhe ishte dëshira që unë të luaja futboll dhe sa kohë i kushtoja lojës. Prej vëllait gjithashtu kam marrë edhe skuadrën e zemrës.

– Si stërvitesh, si punon?

– Stërvitja në grup mendoj se nuk është e mjaftueshme për të arritur qëllimet që unë kam. Në 1 qershor unë kam mbushur 5 vite që jam pjesë e klubit të Apolonisë, ku stërvitemi me grupin dhe marrim më të mirën. Përveç stërvitjeve me shoqet e skuadrës, stërvitem edhe individualisht kur kam mundësi, pasi e di që kjo më shërben shumë mua.

– Cila është sakrifica më e madhe që ke bërë për futbollin?

– Në vijën time të parë është futbolli. Çdo gjë tjetër vjen pas tij. Nëse të tjerët në kohën e lirë dalin apo shkojnë në veprimtari të ndryshme që mund të zhvillohen në qytet, unë jam e fokusuar vetëm te stërvitja dhe te ndeshja e radhës.

– Çfarë synimi ke për të ardhmen?

– Unë po punoj fort dhe po stërvitem fort që një ditë të jem pjesë e ndonjë klubi evropian. Synime kam shumë, po ky është parësor. Asnjëherë nuk i dihet…

– Cila është motoja jote ose mesazhi për bashkëmoshatarët e tu?

– Motoja ime në jetë dhe të cilës unë i besoj është: “Asgjë nuk është e pamundur”. Nëse punon dhe nëse vërtetë e do një gjë, ne mund t’ia dalim. Të gjithë thonë “talenti, talenti”, por sipas meje, vetëm talenti nuk mjafton. Duhet të kombinohet talenti dhe puna. Të dyja bashkë bëjnë realitet ëndrrën.

– Cili është idhulli yt në kombëtaren ideale?

– Nevil Dede, padyshim. Ruaj konsideratat më të mira për të, është një njeri dhe një trajner i shkëlqyer. Unë e mbaj mend shumë pak kur ai luante, por di që ka qenë një futbollist i mirë dhe shpresoj që dhe unë një ditë të jem po aq e rëndësishme për kombëtaren e femrave, sa ishte ai për kombëtaren e djemve.